Pewnie nie raz zgubiłeś się w obcym mieście albo w lesie. I pewnie pamiętasz uczucie, które ci wtedy towarzyszyło. Chwilowy dyskomfort albo panika. Więc ze strachu, żeby to się nie powtórzyło, zaczynasz trzymać się utartej ścieżki. Chyba, że masz nawigację. Wtedy strach przestaje być determinantem wyborów.

Tak jak w w lesie, tak gubimy się w sobie samych. We własnych ciałach. Dzieje się tak wtedy, kiedy z pola widzenia – a raczej z pola czucia, tracimy samych siebie. Przestajemy być sami dla siebie celem. Celem samopoznania i samorozwoju. Za to realizujemy jakieś inne cele. Nie zawsze swoje i często sprzeczne z własnym systemem wartości i ze swoimi rzeczywistymi potrzebami.

Bo ich nie rozpoznajemy. Bo żeby je rozpoznać, to trzeba umieć słuchać siebie.

Ciało zawsze mówi nam o zbliżającym się niebezpieczeństwie, albo o utracie jakiegoś własnego potencjału – talentu, którego nie rozwinęliśmy, chociaż go mieliśmy.

Ból, zmęczenie, uczucie rozdrażnienia czy smutku, albo lęk, to sposób w jaki ciało próbuje nam powiedzieć – zawróć! Zmień kierunek! Zwolnij…

Ale żeby to usłyszeć, trzeba mieć kontakt ze sobą. Z czuciem i uważnością, rozmawiać ze sobą, tak jak rozmawiasz z najlepszym przyjacielem. Dać sobie uważność i nie bać się tego, co poczujesz w trakcie takiej rozmowy.

Inaczej o tym, że się pogubiliśmy, dowiemy się skoliozą albo haluksami, albo uczuciem wypalenia życiowego lub jakąś inną chorobą autoimmunologiczną .

Lekcje świadomości siebie poprzez ruch – są lekcjami siebie. Aktualizacją nowych danych o sobie .Tworzeniem nowych połączeń. Żeby się nie bać iść do przodu.